Φθινοπωρινά μπάνια στις θάλασσες της Άνδρου

Όλο το τοπίο, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, μοιάζει με ένα απέραντο «χαλί» με ανεπαίσθητους ανάγλυφους «κυματισμούς» που έχει σχηματίσει ο αέρας στο πέρασμά του. Το ασημένιο χαλί αγκαλιάζει τα βράχια, χαϊδεύει τη χαμηλή βλάστηση και σκουραίνει όταν έρχεται σε επαφή με το θαλασσινό νερό. Οι πυκνοί κόκκοι άμμου σχηματίζουν μικρά βουναλάκια σε κάποια σημεία. Ούτε ομπρέλες, ούτε ξαπλώστρες. Πουθενά η παρέμβαση του ανθρώπου, εκτός από τις άχρωμες και ξέπνοες εγκαταστάσεις του ξύλινου beach bar που μου υπενθυμίζουν τους  καλοκαιρινούς μήνες, φέρνοντας εικόνες και ήχους στο μυαλό μου.

Προχωρώντας το βλέμμα μου, φτάνει στη θάλασσα. Ήρεμη και γαλήνια κάτω από τις ζεστές αχτίνες του φθινοπωρινού ήλιου, φαίνεται να απολαμβάνει τις τελευταίες μέρες ξενοιασιάς προτού

αλλάξει όψη και φορέσει τη χειμωνιάτικη και ανταριασμένη «φορεσιά» της. Αναζητώ κάποιον άνθρωπο κατά μήκος της παραλίας, κάποιον που θα είχε πιθανώς παρόμοια σκέψη και επιθυμία με εμένα, αλλά μάταια... Είναι καθημερινή, και μάλιστα Τετάρτη, με τον περισσότερο κόσμο να βρίσκεται εκείνη την ώρα σπίτι του απολαμβάνοντας το μεσημεριανό του γεύμα.

Συνειδητοποιώ ότι πρώτη φορά έχω στη διάθεσή μου τόσες πολλές επιλογές για το πού θα «κατασκηνώσω». Φέρνω στο μυαλό μου την επίσκεψή μου στην ίδια παραλία τον 15 Αύγουστο και ασυναίσθητα χαμογελώ, γιατί σήμερα μπορώ να την απολαύσω «privé». Απλώνω την πετσέτα μου και ξαπλώνω κάτω από τον ήλιο χωρίς να με νοιάζει αν θα καώ. Κλείνω τα μάτια μου και μετράω τα κύματα να σπάνε. Όταν πια αποφασίζω να μπω στη θάλασσα, νιώθω την καρδιά μου να χτυπά έντονα και την ίδια λαχτάρα με  εκείνη του «πρώτου μπάνιου», στις αρχές του καλοκαιριού.

Πρώτα στέκομαι στην ακροθαλασσιά για λίγη ώρα, βρέχοντας τα πόδια μου και αγναντεύοντας στο βάθος τα καΐκια που έχουν βγει για ψάρεμα. Το νερό κρυστάλλινο, δροσερό και αναζωογονητικό. Βουτάω και ξαναβουτάω το κεφάλι μου στο νερό για να απολαύσω την ηρεμία του βυθού. Ο χρόνος δεν έχει πια σημασία και έχω την αίσθηση ότι αν σε κάποια γωνιά ήταν η μητέρα μου θα αναφωνούσε: «Βγες επιτέλους, θα βγάλεις λέπια» (αυτό μου 'λεγε όταν ήμουν μικρή - sic)!

Βλέποντας από μέσα τον ήλιο να κατεβαίνει… απειλητικά, έτοιμος να κρυφτεί πίσω από την πλαγιά, αντιλαμβάνομαι, πλέον, ότι έχει έρθει η ώρα να βγω από τη θάλασσα. Δε χρειάζεται να σκουπιστώ, αφού οι αχτίνες του ήλιου αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο. Η σκιά απλώνεται στο σημείο, αλλά δε με πτοεί. Αλλάζω ρούχα και κάθομαι να απολαύσω για λίγο ακόμα το υπέροχο τοπίο.

Δε χρειάζεται καν να αναφερθώ στα θετικά του μπάνιου στη θάλασσα τους φθινοπωρινούς μήνες. Για όσους λοιπόν το επιτρέπει ο τόπος, όπως εμάς στην όμορφη Άνδρο, αλλά και οι υποχρεώσεις, είναι μια ευκαιρία να δώσουν «παράταση» στο καλοκαίρι και γιατί όχι να το κρατήσουν ζωντανό μέχρι το… επόμενο!

Φεύγοντας κοιτάζω για μία τελευταία φορά τη θάλασσα και μελαγχολώ επειδή σκέφτομαι ότι ίσως να είναι το τελευταίο μπάνιο μου, που σηματοδοτεί και το τέλος του καλοκαιριού…