Οι μαθητικές παρελάσεις πάντα μου έφερναν στο μυαλό τα σχολικά μου χρόνια. Δε θα τα χαρακτηρίσω ανέμελα, αφού ένιωθα πως είχα φορτωθεί με αρκετές «υποχρεώσεις», όπως η εκμάθηση ξένων γλωσσών και μετέπειτα τα φροντιστήρια προετοιμασίας για τις εξετάσεις, οι αθλητικές και οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Τότε, θεωρούσα πως όλα αυτά καταλάμβαναν χρόνο από τις πραγματικές μου επιθυμίες, που διέφεραν ανάλογα με την ηλικία, αλλά συνοψίζονται στο παιχνίδι, στο διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων, στις παιδικές σειρές στην τηλεόραση, και σε μεγαλύτερη ηλικία στις εξόδους με φίλους, στην παρακολούθηση μιας καλής ταινίας ή μιας συναυλίας.
Επανέρχομαι στις μαθητικές παρελάσεις στο πλαίσιο των εθνικών επετείων. Κακά τα ψέματα. Η αλήθεια που αφορά την προετοιμασία για τη σχολική παρέλαση είναι πως κάποιοι μαθητές χαίρονταν γιατί έχαναν διδακτικές ώρες με αφορμή τις πρόβες και κάποιοι άλλοι δυσανασχετούσαν γιατί δεν ήθελαν να πάρουν μέρος –ιδιαίτερα στις ηλικίες του γυμνασίου και του λυκείου. Υπήρχαν, όμως, και εκείνοι που συναισθάνονταν τη σημασία να τιμούμε τις εθνικές επετείους και τη χρησιμότητά τους για την ιστορική μας μνήμη. Και όλοι μας, μαθήτριες και μαθητές, νιώθαμε θαυμασμό και περηφάνια στο άκουσμα ότι μια χούφτα ήρωες έδωσαν την ζωή τους για να εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους και δέος για τους αγωνιστές μας, που υπερασπίστηκαν μέχρι θανάτου την ελευθερία της πατρίδας μας.