ΤΙ ΕΙΧΕΣ ΓΙΑΝΝΗ, ΤΙ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ...

Και που λέτε αγαπητοί συντοπίτες, εψές αργά το απόγιομα που μπούχτησα απο την κλεισούρα του τσαρδιού μου, εκεί στο μαγευτικό Άνω Στιβάρι, όπου το μπαλκόνι μου είναι ένα με το καταγάλανο και απέραντο Αιγαίο, είπα να απολαύσω τη φραπεδιά μου κάτω στο Μπατσί, το οποίο σημειωτέον, το καλοκαίρι έπηζε απο τον κόσμο.

Μπήκα, λοιπόν, στο Σμαρτάκι μου και σε 5 λεπτά έφτασα στο τέλος του τσιμεντόδρομου, εκεί που τις προάλλες, από την ξαφνική νεροποντή πλημμύρισαν όσα αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα δίπλα στο πρακείμενο ξενοδοχείο.

Κόβω, λοιπόν, αριστερά, και τι να δω; Όλα τα μαγαζια με κατεβασμένα ρολά, ενώ τα λιγοστά φώτα τόσο απο τις υπάρχουσες κολώνες της ΔΕΗ, όσο και από κάποια ενοικιαζόμενα που και αυτά, όμως, ήταν "σφραγισμένα" δημιουργούσαν ενα σκηνικό από ταινία τρόμου.

Μαύρο σκοτάδι παντού.

Ακόμα και στο φυλάκιο του Λιμενικού, αλλά και στο μικρό γραφείο των ΤΑΧΙ.

Και οδηγώντας προς το μικρό πάρκινγκ του λιμανιού, μού ήρθαν στα χείλη τα λόγια "Μαύρη Μαυρίλα πλάκωσε, Μαύρη σαν Καλιακούδα".

Για να μη σας ζαλίζω, αγαπητοί συμπολίτες μου, και τολμώ να σας αποκαλώ συντοπίτες μου, αφού, ήδη, έχω κινήσει τις διαδικασίες μεταφοράς του εκλογικού δικαιώματος στην Άνδρο, πάρκαρα και ανέβηκα τα τσιμεντένια σκαλιά, που οδηγούν στην ψαροταβέρνα του Σταμάτη, όπου εκεί με περίμενε και η παρέα μου.

- Ρε φίλε, ειναι δυνατόν να βασιλεύει το σκότος και η ερημιά;, του λέγω, και αυτό μου απαντά, διστακτικά μεν, αλλά το ομολογεί.

- Αγαπητέ δημοσιογράφε, αυτά συμβαίνουν όταν οι περισσότεροι επιχειρηματίες δεν είναι απο την Άνδρο και οι οποίοι αφού "τα αρπάξουν" το καλοκαιράκι, τον χειμώνα απο εδώ παν και οι άλλοι...

Και πάνω στον καφέ, να' σου και η ιδιοκτήτρια της ψαροταβέρνας, η οποία, αφού μας χαιρέτησε ευγενικά και σε μια απόσταση από το τραπεζάκι που καθόμασταν, μάς ρωτησε αν της επιτρέπουμε να μας φιλέψει μια κρέμα παρασκευασμένη, όμως, όπως είπε, από ντόπιο γάλα.

Οι κρέμες ήταν υπέροχες,και σας συνιστώ όσοι βρεθείτε εκεί, να τις ζητήσετε.

Ακούω, λοιπόν, την κυρία, που μάλλον ήταν η σύζυγος του ιδιοκτήτη και μητέρα του γιου, που και αυτός δούλευε στο "μαγαζί", οτι φέτος το καλοκαίρι η δουλειά ήταν τόσο πολλή, που δεν άντεχαν άλλο.

- Και ακόμα έχουμε πολλά γκρουπ, μάς είπε. Και πριν τελειώσει την κουβέντα της, μπαίνουν στο μαγαζι καμιά 25αριά Γερμανοί και Γερμανίδες, έτοιμοι να απολαύσουν τα καλούδια του Σταμάτη.

Όση ώρα έτρωγαν, εγώ αναρωτιόμουν, και μάλιστα, ρωτούσα και τον φίλο μου γιατί όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά, ακόμα και οι καφετέριες, έχουν κλείσει απο τα μέσα Σεπτεμβρίου.

Ε, λοιπόν, απάντηση πειστική δεν έλαβα.

Αλλά ούτε ο φίλος μου προσπάθησε να μου πει.

Και μετά για όλα φταίει ο εκάστοτε τοπικός άρχοντας (να τον πω δήμαρχο) για να μην παρεξηγηθώ.

Ο έτσι, ο πήξε, ο δείξε και το "αν ήμουν εγώ δήμαρχος, να δεις τι θα' κανα".

Απλά ΛΟΓΙΑ του καφενέ και του ταβερνείου.

Γιατί ρε συντοπίτες μου, η πραγματικότητα είναι άλλη και απέχει παρασάγγας 1000 από την πραγματικότητα.

Εις το επανιδείν!