ΤΗ ΡΟΥΦΙΑΝΙΑ ΟΥΔΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣΕ

Το Αγροτικό Ιατρείο στο Μπατσί

Καλά, καλά μη χαίρεστε κάποιοι που έχετε καιρό να με δείτε και λέτε "όπα γλιτώσαμε από δαύτον, τον ενοχλητικό τον Αθηναίο, που' ρθε εδώ πα και μάς κάνει και τον καμπόσο". Και θέλει, λέει, να γενούμε καλοί άνθρωποι και όχι ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ.

Α, τώρα το θέσατε στη σωστή του βάση.

Ρε παιδιά, ρε παιδιά, ρε παιδιά, πόσες φορές θα σάς το πω ότι τον ΡΟΥΦΙΑΝΟ, που, συνήθως, δρα φορώντας κουκούλα ή και  υπογείως, κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν τον αγάπησε. Δεν τον συμπάθησε,΄ενώ όταν τού δόθηκε η ευκαιρία του' δωκε μία και να' τον μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Και πάει η καλιά του.

Ακούστε, λοιπόν, προτού αναφερθώ σε ένα βαρβάτο κρούσμα ΡΟΥΦΙΑΝΙΑΣ εδώ στην Άνδρο, που όλοι μας αγαπάμε, τι σημαίνει η λέξη ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ, που, βεβαίως-βεβαίως, είναι και γένους αρσενικού, αλλά και γένους θηλυκού.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν, ότι σύμφωνα με το εγκυρότατο διαδικτυακό ΒΙΚΙΛΕΞΙΚΟ, η λέξη "ρουφιάνος" σημαίνει ο καταδότης, ο σπιούνος και ο χαφιές, ενώ κατά μία άλλη επεξήγηση, στο ίδιο λεξικό, σημαίνει και ο μαστροπός, ο προαγωγός, ο νταβαντζής, ο συκοφάντης, ο δολοπλόκος και τέλος, ο ραδιουργός.

Όλα, βέβαια, αποτελούν ό,τι χειρότερο κυκλοφορεί ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος και σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη μας και παντού έχουν την ίδια ποταπή αντιμετώπιση.

Αλλά, ρε παιδιά, ρε παιδιά... και ρουφιάνοι εδώ στο νησί μας;;;

Και να δουλεύουν κάτω απο τη μύτη μας και μέρα μεσημέρι;;;

Ακούστε, λοιπόν, αγαπητοί και φίλτατοι συμπολίτες μου, από πού πήρα αφορμή και αναφέρθηκα στους ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ, αλλά και πιθανόν και τις ΡΟΥΦΙΑΝΕΣ, οι οποίοι χωρίς καμιά ΑΙΔΩ τηλεφώνησαν πριν λίγες μέρες στην Αστυνομία, χρησιμοποιώντας, μάλιστα, ανύπαρκτο γυναικείο ονοματεπώνυμο (βλέπετε γνώριζαν ότι ανώνυμα δεν κινείται η προβλεπόμενη εκ του νόμου διαδικασία) ρουφιάνεψαν ότι ένα φορτηγό του ΔΗΜΟΥ του νησιού μας, δηλαδή δημόσια περιουσία, μεταφέρει μπάζα και άλλα αδρανή υλικά από το κτήριο εκεί στο ΜΠΑΤΣΙ, που στεγάζεται το ΙΑΤΡΕΙΟ και η αγροτική γιατρός μας.

ΟΛΟ ΘΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΙ ΘΑ... ΠΑΨΕ ΡΕ ΠΑΡΑΜΥΘΑ

Τα παραμύθια, τα "ΘΑ", τα ταξίματα είναι για τους ιθαγενείς 

και ΟΧΙ για τους Ανδριώτες…

Τα' παμε, τα ξανάπαμε και θα τα ματαξαναπούμε, όσο πλησιάζει ο καιρός για μας, τους φτωχούς και δυστυχείς ψηφοφόρους, που τον Μάη, κατά πώς όλα δείχνουν, θα κληθούμε να δώσουμε την ψήφο μας, τόσο στους επίδοξους μνηστήρες των δημαρχιακών θώκων, όσο και στους επίδοξους ΒΟΛΕΥΤΕΣ μας.

Και όσο για τους δεύτερους, δεν ήρθεν η ώρα τους ακόμα για να τους πιάσω στην... πένα μου, αλλά για τους άλλους, τους υποψήφιους δημαρχαίους, αυτούς που τάζουν από τώρα "λαγούς με πετραχείλια", ε, αυτοί το θέλουν και το επιδιώκουν το ξεμπρόστιασμά τους, αφού τι και αν τους τα' χουμε πει, αυτοί οι "μνηστήρες", καλέ του νησιού μας, τον χαβά τους. Τάζουν, τάζουν και σταματημό δεν έχουν, ενώ οι περισσότεροι εξ αυτών, ναι μεν μπορεί να κρατάει η σκούφια τους από την Άνδρο μας, αλλά, κατά πώς φαίνεται, την ξέρουν μόνο από τους χάρτες, και τις παλιές γκραβούρες.

Άσε που έρχονται μόνο, είτε για να δουλέψουν τα καλοκαίρια, είτε για να μας παραμυθιάσουν με τα παχιά τα λόγια, τα μεγάλα, είτε για να παραστούν σε κάποια συνεδρίαση της δημόσιας θέσης που κατέχουν. Κι εδώ, φυσικά, τίθεται ένα μεγάλο ΕΡΩΤΗΜΑ, που και φυσικά, θέλει και αρμόδια απάντηση. Και το ερώτημα είναι, ενώ κατέχω, είμαι εκλεγμένος για την αυτοδιοικητική θέση του νησιού, δε διαμένω μόνιμα σε αυτό, αλλά στας Αθήνας.

Και όταν έρχομαι στο νησί, αφού δεν έχω που να μείνω, χρεώνω το κράτος τα έξοδα της διαμονής μου σε ξενοδοχείο. Ε, αυτό, ρε υποψήφιοι, δεν πάει κάτω με τίποτα.

ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ

Τα "χρόνια πολλά" και τσι ευχές για έναν χαρούμενο και ευτυχισμένο καινούργιο χρόνο, τις ανταλλάξαμε εκατέρωθεν, και μάλιστα με το παραπάνω. Μέχρι και τον υποδηματοποιό, λέγε τσαγκάρη, παπουτσή, ευχηθήκαμε και σταυροφιληθήκαμε, χωρίς φυσικα να παραλείψουμε και τους απανταχού "μνηστήρες" για τους δημαρχιακούς θώκους ανά τη χώρα, και ειδικότερα για το νησί μας, την Άνδρο, που όλοι αγαπάμε και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να την αναδείξουμε στην κορυφή της τουριστικής βιομηχανίας, και ΟΧΙ μόνο.
Αυτά και άλλα πολλά κάναμαν εμείς οι απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας και έτσι έπρεπε να κάμνομεν, αφού, άλλωστε, το ορίζει και το... Σαβουάρ-Βιβρ των καλών και ευπρεπών τρόπων.

Και το ΠΡΑΞΑΜΕ ΟΡΘΩΣ και καλά ΚΑΝΑΜΕ.

Έκαναν, όμως, το ίδιο οι "μνηστήρες" και οι διεκδικητές, που δεν είναι και λίγοι εδώ στο νησί μας; Μπας και είδατε εσείς κάποιον εξ αυτών να μπαινοβγαίνει στα λιγοστά καφενεία ή στα καταστήματα και να εύχεται στους εργαζόμενους, στα αφεντικά, αλλά και στους πελάτες, τις απαιτούμενες εκ των εορταστικών ημερών ΕΥΧΕΣ;

Εμουά, πάντως, δεν είδα κανέναν, παρά μόνο τον νυν ΔΗΜΑΧΟ, γιατρό Θεοδόση Σουσούδη, ο οποίος, μάλιστα, έφτασε και στο πιο απομακρυσμένο χωριό του νησιού μας, αλλά και στο παπόρι που μπήκε στο λιμάνι μας τη δεύτερη μέρα της Πρωτοχρονιάς.

Όλοι οι άλλοι μνηστήρες, όμως, προτίμησαν τα αναμμένα τζάκια τους στας Αθήνας και τα βόρεια περίχωρά της, ενώ ένας εξ αυτών φορώντας σκούφο και βαρύ μπουφάν προτίμησε τα χιόνια κάποιου κοσμοπολίτικου ελλαδικού θερέτρου.