«Αυτήν τη νοοτροπία του Έλληνα απεχθάνομαι…»

Το blog μας «Καλημέρα Άνδρος» ευχαριστεί τον συντάκτη του παρακάτω άρθρου-σχολίου και το αναδημοσιεύει αυτολεξεί.

«Ακούω ατάκες του στυλ: “Είμαστε άχρηστοι και απαίδευτοι”, “Το μυαλό μας είναι στην πονηριά”, “Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πώς να παρακάμψουμε τους νόμους για ίδιον όφελος και πώς θα αποκτήσουμε το εύκολο χρήμα”. Και για… φινάλε τι πιο κλασικό από το “Δε θα αλλάξει ποτέ νοοτροπία ο Έλληνας”!

Και απαντώ πως σαφώς και δε θα αλλάξει. Τι είναι η νοοτροπία να αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη ή με την απειλή ενός προστίμου και κάποιων κυρώσεων; Η αλλαγή, μπορεί να ακούγεται “εύκολη” στα λόγια, ωστόσο πρόκειται για μια διαδικασία επίπονη και χρονοβόρα και απαιτεί κατά κύριο λόγο τη θετική διάθεση και την επιθυμία του ατόμου που θα την τολμήσει και θα την επιχειρήσει.

Αυτό για αρχή. Στη συνέχεια, θα πρέπει να βρει αρωγούς στην προσπάθεια αυτή. Και εδώ χρησιμοποιώ βοηθητικά τη θεωρία του Αριστοτέλη, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος είναι “φύσει πολιτικὸν ζῷον”. Δηλαδή η φύση του είναι τέτοια, ώστε μόνο σε μια πόλη μπορεί αυτός να επιτύχει την ολοκλήρωσή του. Το περιβάλλον, η κοινωνία, οι αρχές, οι άλλοι άνθρωποι, η “πόλη” και οι θεσμοί της είναι αυτοί που θα συνδράμουν στην εκπαίδευση και στην εξέλιξή του.

Η απορία μου είναι η εξής: Όταν βλέπει κανείς από τους ανθρώπους που διοικούν τη διάθεση να βελτιώσουν τον τόπο τους, προβαίνοντας σε κάποιες κινήσεις, δράσεις και πράξεις, και εφόσον όλοι γνωρίζουμε τη δυσκολία εύρεσης και διαχείρισης πόρων ιδιαιτέρως στη σημερινή εποχή κρίσης τόσο οικονομικής όσο και αξιών, για ποιον λόγο μπορεί να το αντιμετωπίζει με αρνητισμό;

Γιατί οτιδήποτε γίνεται σε αυτόν τον τόπο θα πρέπει να έχει “παρασκήνιο” και μάλιστα βρώμικο και ύποπτο; Γιατί σε όλα τα γεγονότα θα πρέπει να αναζητούμε την αρνητική τους όψη; Μήπως αυτός που τα βλέπει όλα ύποπτα και κακώς καμωμένα στην ουσία δεν μπορεί να δεχτεί τη θετική εξέλιξη γιατί

δεν επιθυμεί ο ίδιος την αλλαγή; Γιατί βολεύεται με το να βρίσκεται στον ρόλο του κατήγορου και επιθυμεί να ασκεί κριτική απομακρυσμένα, αποποιούμενος την ευθύνη και τη συμμετοχή που του αναλογεί στα δρώμενα, ως μέλος της κοινωνίας;

Κι αυτό γιατί έχει συνηθίσει να κατηγορεί το κράτος, τις υπηρεσίες, τους συνανθρώπους του και την κακή του μοίρα για όσα στραβά και άσχημα συμβαίνουν στην ζωή του. Διότι για όλα τα “κακώς κείμενα” ευθύνεται πάντα ο γείτονας, ο συνάδελφος, οι αρχές, οι πολιτικοί που διοικούν και ποτέ ο ίδιος! Ποτέ, όμως, δεν έχει κάνει την πιο απλή σκέψη ότι ίσως με τη δική του συμμετοχή και προσπάθεια να μπορούσε να αλλάξει έστω ένα μέρος από όσα τον ενοχλούν και του δυσκολεύουν την ζωή του. 

Μια παρένθεση, διότι γνωρίζω καλά πως υπάρχει αντίλογος. Δεν αμφισβητεί κανείς το γεγονός πως σε αυτήν τη χώρα και με το παρελθόν διαπλοκής που έχουμε βιώσει, έχουμε γίνει όλοι καχύποπτοι και επιφυλακτικοί. Έχουμε συσσωρεύσει απέχθεια και οργή. Όμως, σε έναν βαθμό είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε μια κατάσταση, αφού πρώτα συνειδητοποιήσουμε πως χωρίς τη δική μας συμμετοχή και διάθεση για αλλαγή, δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσει μπροστά αυτός ο τόπος. Είναι θέμα παιδείας και εκπαίδευσης, νοοτροπίας και κυρίως ατομικής και κατ’ επέκταση συλλογικής ευθύνης.

Αυτή, λοιπόν, τη νοοτροπία του Έλληνα απεχθάνομαι. Αυτήν τη νοοτροπία θα ήθελα να αλλάξω! Ας αναρωτηθεί, λοιπόν, ο καθένας ξεχωριστά, αν είναι έτοιμος για αυτήν την αλλαγή, ξεκινώντας από τον ίδιο του τον εαυτό και προχωρώντας σε… πράξεις!

Ευχαριστώ για τη δημοσίευση,
Α.Χ.»